Anlattıklarından öte anlatmadıklarıyla öne çıkan bir oyun “Hiçbir Şey Üzerine”. Alışageldiğimiz sahne seyirci ilişkisinin “öykü” üzerinden sınırları zorlanıyor. “Hiçbir şey” anlatmamak üzere sahneye çıkmak, belki de “her şey”i anlatmanın başka bir yolu. Modern yaşamla yüzleşen bir adamın anlamaya ve tanımlaya çabalayan kırık dökük hikâyesi. Bir türlü kurguyu oluşturamayan ve bu çabasına da seyirciyi “bu sizi korkutuyor mu, modern hayat, modern zihin, modern bir zihinle yüz yüze olmak. Korkutmalı…” diyerek ortak etme iddiası taşıyor. Hayatın, mutluluğun, korkunun, zamanın ilizyonu ve bu ilizyonun gerçekliğini sorgulama çabasını yine öykünün tüm kurallarını bozarak yapıyor. Hatta seyircide kimi zaman bir ilizyon beklentisini yaratıp; “Sihir sever misiniz? Ben sevmem, ama yeter benden konuştuğumuz…” gibi çıkışlarla beklentiler altüst ediliyor. Kendi hikâyesini anlatarak seyirciye bir şey söylemek yerine “hiçbir şey” anlatamamanın acısını seyirciye sorduğu sorularla derinleştiriyor. “Yaşayacak sadece bir gününüz olsaydı ne yapardınız? Peki, yaşayacak kırk yılınız olsa ne yapardınız?” diyerek seyircinin sahnedeki oyuncunun değil kendi hikâyesiyle yüzleşmesi isteniyor. Bir çocuğun köpeğiyle, arılarla, doğayla ve sonrasında aşık olduğu kadınla ilgili bölük pörçük anılarında dolaşırken, kendi hayal kırıklıklarını ve bu yaşananların nedenlerini arıyor. Fonda bu anılar akarken çözümü söylemek yerine seyirciyle birlikte tanımaya ve anlamaya çalışıyor. “Belki bir yerlerde bir çelişki vardı ve hepimiz kaybettik. Ya da hepimiz kazandık ve bu bizim kazanmış halimiz…”